Newest Post
// On :Sabtu, 08 Februari 2014
ORA BEJO
Dening : Zein Naufal Eriko
Dina iku yaiku dina kang paling
diarep-arep karo Brian, amarga dina kuwi tim bal-balan andalane Brian bakal
main ning final Liga Champion. Brian nduweni niat bakal nonton bareng kang
dianakake ing salah sawijining cafe ing Semarang. Acara iku bakal diselenggarakake
jam 2 isuk utawa dini hari. Padahal sesuke yaiku tanggal 20 November kang bakal
dianakake upacara pengetan Hari Pahlawan kangge mengeti jasa pahlawan Indonesia
ing halaman sekolahe. Ananging Brian tetep pengen ndelok, amarga kuwi tim
bal-balan kang paling disenengi karo Brian.
Wektu iku pas wayah ngaso sing
kesiji, Brian ketemu Joko ning kantin. Joko iku kanca sekelase Brian, ananging
Brian ora cedhak karo Joko amarga Joko lungguhe ning ngarep nanging Brian
lungguhe ning mburi. Joko iku wonge pinter, sregep , sopan , lan taat. Amarga
iku Joko disenengi karo guru-guru neng sekolahe, nanging Joko iku wonge
menengan lan ora seneng kumpul-kumpul bareng kanca-kancane.
“ Eh Jo... kwe ngerti rak yen mengko
bakal ono opo ? “,pitakone Brian.
“ Ngerti... yen mengko bakal ono guru
galak lan killer sing bakal ngajar dewe
to...? “, wangsule Joko karo PEDE.
“ Dudu kuwi maksute “.
“ Lha trus opo ? "
“ Mengko bakal ono pertandingan final
bal-balan tim seng tak senengi “.
“ Oooo... emang jam piro maine ? “
“ Jam 2 “.
“ Walah.. panas-panas kok bal-balan
to.. ! “ ngomonge Joko polos.
“ Gundulmu !!! Maine ki jam 2 dini
hari lee... !!! “
“ Ooo.... Lha brati sesuk to maine ?
Kwe kok ngomonge mengko ? “
“ Arghhh.... karepmu wes “,
wangsulane Brian karo jengkel.
“ Lha kwe meh nonton jam semono ? “
“ He’e lah lha wong tim favoritku...
! “
“ Tapi kan sesuk ono upacara mengeti
dina Pahlawan ? “
“ Rakpopo sekali-kali “
“ Yoweslah “
Banjur Brian lan Joko mbalik kelas
bareng-bareng lan nerusake pelajaran nganti mulih sekolah.
“ Teng... teng... teng... “, bel
mulih sekolah wis muni, cah-cah banjur bali menyang omahe dhewe-dhewe. Brian
ketok lemes lan raine pucet. Kuwi amarga esukke Brian durung mangan, nanging
ngaso sing ke siji dheweke ora jajan amarga kesuan omong karo Joko lan ngaso
seng ke loro Brian kudu remidi Matematika, ditambah mau ono pelajarane guru
kang galakke setengah mati.
Banjur tekan omah Brian langsung turu
amarga awakke wes rak kuwat. Tangi-tangi Brian langsung adus lan lunga menyang
omahe kancane kanggo ngerjakke tugas kanggo sesuk. Tekan nggone sirahe Brian
ngelu meneh, banjur Brian mulih lan turu meneh.
Wengine, sirahe Brian tambah
nyut-nyutan lan Brian ngrasa kademen. Amarga kwatir, Brian banjur digawa ibune
menyang dokter praktek kang ora adoh saka omahe. Tekan nggone jebul dokter kuwi
ora mbukak praktek, banjur Brian mulih karo ibune.
Brian sakjane isih duwe tugas kang
durung dirampungke. Tugas iku sakjane arep digarap bareng-bareng karo kancane mau.
Amarga sirahe isih ngelu Brian ora iso ngerjakke tugas iku, banjur Brian
langsung turu. Sadurunge turu Brian nyetel alarm jam 01.00 dini hari, kanggo
nonton bareng.
“ Kriiing....” alarm hp ne Brian wis
muni,banjur Brian siap-siap lan ora lali nganggo klambi bal tim favorite.
Sakjane sirahe Brian isih rada mumet, nanging Brian tetep meksakke kahanane
kanggo ndelok tim favorite main.
Brian lunga meneng-meneng ora pamitan
won tuwane. Brian nuntun montore rada adoh saka omahe supaya ora ketahuan wong
tuwane. Banjur wis rada adoh, Brian langsung nguripake montore lan langsung
mangkat menyang cafe kang rada adoh saka omahe. Uwis luwih saka separo dalan
montore Brian mandek. Jebule bensine entek. Brian kepeksa nuntun montore amarga
nanggung wes meh tekan cafe. Lagi sediluk nuntun montore, ujug-ujug udan deres
banget. Amarga wis kebacut teles kebes, Brian sisan udan-udanan menyang cafe.
Tekan cafe Brian bingung. Ing cafe
iku sepi banget ora ono suporter babar blas. Banjur Brian takon karo satpam ing
cafe iku.
“Pak nyuwun sewu... niki kok mboten
wonten suporter sing teka nggih?”
“Oalah nang..nang, lha wong udan
deres banget ngene sopo seng arep teko?”
“Nggih sampun nggih pak, matur
nuwun.”
“Nggih... nggih sami-sami.”
Banjur brian mulih karo nuntun
montore iku.
“ Walah jan...jan wis sirah mumet, montor
mogok, keudanan, tekan nggone malah rak sido, nasib-nasib.”, kandane Brian
marang awakke dhewe.
Sesuke Brian tangi kawanan amarga
kedadean kang ora ngenakake mau. Tekan sekolahan kanca-kancane wis baris rapi
melu upacara, mung Brian tok seng telat. Brian disetrap kon baris ning ngarepe
murid-murid sasekolahan, dhewekke isin banget. Sawise upacara, murid-murid langsung
mbalik ning kelase dewe-dewe.
Pas kuwi pelajaran guru kang galake
setengah mati, murid-murid didhawuhi ngumpulake tugas kang diwenehake wingi.
Seng liya wis pada ngumpulake, nanging Brian durung ngerjakake. Brian diseneni
entek-entekan karo guru kuwi, lan Brian disetrap kon ngresiki kamar mandi
lanang kang ambune pesing banget.
Joko nekani Brian amarga mesakke, lan
Joko kanda, “Mula apa sing mbok senengi aja terlalu mbok senengi, kuwi
kadang-kadang sing iso nggawe koe lali apa sing dadi kewajibanmu”.”He’e Jo...
aku gela, iki emang dudu bejoku”.
